Bir 15 Temmuz Hatırası

Bir 15 Temmuz Hatırası

2 sene evvel bu saatlerdi. Üzerimdeki tüm elbiseler kan içerisinde. Akşam 23.00 sularında başlamıştık, sabah 05.00’e kadar aralıksız devam etmişti. Çatışmadaki serseri kurşunlar kimseyi ıskalamıyor, ya öldürüyor, ya sakat bırakıyordu. Yağmur gibi yağıyordu hastaneye gaziler ve şehitler. Hastaneye akın akın gelmiş olan tüm hekimler, hemşireler ve sekreterler… herkes şok içindeydi. Gece 3’e doğru çatışma şiddetlendi, kurşunlar hastaneye yaklaştı. Olunması gereken yerde olmanın huzuru içinde kelime-i şehâdet getirdik, arkadaşlarımızla helalleştik, artık son nefesimize epey yakındık ve nasibimize düşecek kurşunu bekledik.

Yaralı polisler, “ölürsek korkmayın, silahları alıp devam edin” diye mırıldanıyorlardı insanlara. Kurşun yağmuruna doğru siper almış yüzlerce insanın tek bir silahı vardı, Akif’in bahsettiği, iman dolu göğüsleri. Kimse akıl erdiremedi o gece yaşananlara, öleceğini bile bile elinde hiçbir alet olmadan tam donanımlı askerin üzerine yürüdü insanlar. “Bir milyon mermin var mı, bekle bizi” diye bağırıyordu bir vatandaş ateş eden askere. “Doktor bey, ben ölecek miyim” diye soruyordu çok kan kaybeden gazi. Hasta yakınları gözlerimizin ta içine bakıyordu, sessiz bir soru soruyorlardı hepsi birden: “Oğlum/kocam/kardeşim ölecek mi”. Tek yaptığımız gözlerimizi kaçırmaktı gözlerinden, zira sorunun ağırlığı yüreklerimizi çok yoruyordu.

Uçakların süpersonik patlama sesleri altında ufak ve tarihi bir camide ikame ettik sabah namazını. Tarihi duvarlar, yer gök titriyordu patlamalardan. Lakin o camideki bir avuç müslümanın vakarlı duruşunu hiçbir zaman unutmayacağım. Hepsinin yüzünde okunan his “huzur”du. Allah’a teslimiyetin huzurunu ne patlama sesleri bozabildi, ne onca kan. Herkesin gönlünden şu ayet geçiyordu sanki:

İnnâ lillah, ve innâ ileyhi râciûn

(Şüphe yok ki tüm varlığımız Allah içindir, ve şüphe yok ki dönüşümüz de mutlaka O’nadır.)