Dost Ziyareti

Tokat’ın Niksar ilçesinde, dedemin yıllar evvel kendi emeği ile yaptığı ahşap evde, dünyaya geldiğim daracık ‘’küçük oda’’da buldum kendimi bir anda. Benim doğduğum köşede ölüm döşeğinde yatıyordu, hasta ve yaşlıydı hoca, saçları epey ağarmış, yaşlılık kendini iyice belli etmiş, emr-i Hakk belli ki yaklaşmıştı ona. Bir ihtiyacı olursa diye başında bekliyordum. Sonra ev halkı ile felsefi bir tartışmanın içinde buldum kendimi. Tartışmanın bir yerinde günümüz gelişmiş ülkelerinin gelişmişliğini yücelten argümanlara karşı gelişmişliğin ne olduğunu sorgulamak gerektiğini, kavramları değiştirdiğimizde düşüncenin değiştiğini, kavramların ve soruların dahi arka planda bir niyet içerdiğini, kavram ve soruların da sorgulanması gerektiğini ifade ettim. Hoca halsiz uzandığı yatağından doğruldu, tebessüm ediyordu, kalktı, yavaşça yanıma geldi, ‘’benim konular açılmış’’ diyerek oldukça keyifli ve muzır bir çocuk tebessümüyle yanıma oturdu, beni saçlarımdan öptü, ‘’Aferin!’’ dedi. Hissettiğim duygunun dünyada tarifi yok, cennet gibiydi. Murada ermişlik mi desem, maşuka kavuşmuşluk mu, ne desem zor tarifi. Bir anda sonlandı rüyam, gece yarısı açtım gözlerimi, ne güzel bir ziyaretti, gecemi teşrîf etti, Allah’tan ne zarif bir hediyeydi.

Rüyalar iyi ki varlar, rüyalar sayesinde sevdiklerimizi görmek, onlarla hemhâl olabilmek, zamanı ve mekanı aşan sohbetler edebilmek, cenneti tadabilmek mümkün çok şükür ki.

Teoman Duralı, bir ahir zaman filozofu. Allah rahmet etsin, sevenlerine sabr-ı cemîl ihsan etsin, ruhu şâd, kabri pür nûr, mekanı cennet, makamı âli olsun.

Abdullah, Bursa, 1445. yıl