Merhabalar. 😊

Nazik mukabeleniz için samimi teşekkürler.

1. Elbette, kendi tecrübesini mutlak doğru kılma eğilimi de var bir kabalık türü olarak. Yani nasihat vermekle tahakküm kurmayı birbirine karıştırmak da bir tehlike. Benim dikkat çekmek istediğim, kitlesel bir nasihat fobisi ve antipatisi. Yani nasihat, egosu dört bir yandan pohpohlanmış zamane insanları için doğal olarak tehdit olarak görülen bir olguya dönüşmüş durumda. ‘’Sen kimsin de ne cüretle bana akıl veriyorsun’’ sesi dolaşıyor içerde. Neden, veremez mi? Asıl sen kimsin, kendini tanrı mı sanıyorsun diye sormak gerekmez mi bu yeni insan türüne?

2. Hayatın merkezine kendi istek ver arzularımızı koyduğumuz anda zaten yeterince ayıp etmiş oluyoruz hayata karşı. Ben dinlemek istemiyorum fikri salonu terk etmek için yeterli ise artık güneş dünyanın, dünya da güneşin etrafında değil, herşey sizin tercihleriniz, istekleriniz, arzularınız etrafında dönmeye başlamış, siz de kendi gerçekliğinizin biricik başrolü olmuşsunuz demektir. Bu bir insanın başına gelebilecek en kötü durumlardan biri kanaatimce. İnsan ancak aşkın bir varlığa karşı haddini bildiği, aşkınlığı ve dolayısıyla ona karşı sorumluluğunu merkeze koyup tüm hayatı onun etrafında döndürdüğü sürece akıl baliğ olabilir. Bir çocuğun hayatının ekseninde kendi oyuncağı vardır mesela, bir bebeğin hayatı annesinden emdiği sütün etrafında döner. Günümüz post modern insanı ise her taraftan kral ilan edilmiş bir insan tipi. Aklındaysa kapında, sen harikasın, en güzel sensin, muhteşemsin, sen özelsin, sen varsın gerisi teferruat diye her ekrandan zihnimize fısıldayan ses, herkesi kendi kalesinin biricik ama yalnız kralı yapmış durumda. Halbuki benim telifimde kendi tercihlerimin ötesinde aşkın olana matuf bir ‘’edeb’’i eksen kabul edip bu edebin gerektirdiği kurallar çerçevesinde hayatı yaşamak beni insan kılabilir ancak. Aksi halde kendini de tanrılardan bir tanrı sanan insan modeli ister istemez ortaya çıkıyor.

Rica ederim, değerli yorumunuz için tekrar teşekkürler :)