Vurmasan olmaz mı?
*Hoşgörünün şehri, Celâleddin-i Rumi’nin emaneti Konya’da görevi başında silahla vurularak öldürülen Dr. Ekrem Karakaya’nın anısına.
Olmaz mı ey halkım, beni öldürmesen olmaz mı?
Bir insanı öldüren tüm insanlığı öldürmüş demektir, buna biraz inansan olmaz mı?
Ben senin şifan için, acını dindirmek için çabalayıp dururken sırtımdan bıçaklamasan olmaz mı?
Ben senin için uykusuz geceler geçirirken bana bir de sen vurmasan olmaz mı?
Sen hastane koridorlarında acınla başbaşa kalma diye yan odada seni beklerken, bana kurşun sıkmasan olmaz mı?
Biraz ey halkım, sadece biraz merhametli olsan, biraz anlamaya çalışsan, biraz sabırlı olsan olmaz mı?
Hemen silahına davranmasan, tetiği çekmeden önce gözlerime baksan olmaz mı?
Ölüm emr-i hak, ölümsüzlük ilacı yok henüz, ölen sevdiğinin hıncını benden çıkarmasan olmaz mı?
Yüzlerce hastanın yarasına merhem olacak, nice ameliyat için ameliyathaneden çağrılacaktım daha, alnıma silahını böyle erkenden dayamasan olmaz mı?
Vesilemle şifa bulacak nice hastalarım var, onları şifasından mahrum bırakmasan, aceleyle kıymasan olmaz mı?
Ben de insanım, çocuklarım var, sevenlerim var, hayallerim var, beni hayattan bu kadar erken koparmasan olmaz mı?
Ağır olsan biraz, metanetli dursan, acını hemen doktordan bilmesen, doktorunun karşında değil yanında durduğunu görsen ve anlasan olmaz mı?
Merhamet etsen ey halkım, hüsn-ü zann etsen, nefret etmesen, şeytana uymasan olmaz mı?
Ey yöneticim, karar vericim, idarecim! Biliyorum çok yoğunsun, ama ben öldüm, yine yetişemedin, neredesin?
Neredesin ey emniyet teşkilatım, sen “emniyet”sin, ben senden “emin”dim, sana güvendim, neden bu kurşunu yedim?
Gelsen olmaz mı ey merhamet, bir zamanlar yufka yürekli milletimin yüreğine yeniden gelsen, hekimler ölmeden yetişsen olmaz mı?
Ah halkım, vurdun beni, hem de hoşgörünün şehrinde vurdun, çok acıdı bu sefer, atmıyor artık kalbim. Önlüğüm beyaz değil, kırmızı bugün, soğuk artık şifalı ellerim. Ah güzel halkım, vurmasan olmaz mı?
